rozdział pierwszy, czyli o kilka słów wypowiedzianych za dużo

              Ktoś, kto przechodziłby właśnie korytarzem na tamtym piętrze, zatrzymałby się obok tamtego mieszkania, a może i nawet niegrzecznie pochylił się w stronę drzwi, by usłyszeć kawałek rozmowy, mocno by się rozczarował. Nie usłyszałby nic i poszedłby przed siebie z przekonaniem, że mieszkanie jest puste.

A przecież było w nim dwoje ludzi, tak blisko siebie, a którzy nie odzywali się do siebie słowem. Siedzieli razem przy jednym stole, jedli śniadanie, ale nic nie było takie, na jakie wyglądało. Nie obdarzyli się nawet jednym serdecznym spojrzeniem. Atmosfera gęstniała z minuty na minutę i kwestią czasu była kolejna awantura. Dlatego milczeli, siedzieli niemalże nieruchomo nie spoglądając nawet na siebie, by przez nieostrożnych gest nie przelać czary goryczy.

Jedynie dobry obserwator dostrzegłby, jak bardzo przygięci do ziemi są smutkiem, a ich oczy są pełne cierpienia, ale baz cienia wzajemnego współczucia, bo przecież oboje stracili tak wiele w jednej osobie. Bez grama empatii, za to pełne jawnej niechęci i nienawiści.

            Oboje byli pogrążeni we własnych, milczeli, pustym wzrokiem lustrując ściany. Ktoś zbiegał po schodach, a jego rozmowa przez telefon niosła się echem przez korytarze. Było tak cicho, że Lana bez problemu usłyszała i rozróżniła słowa wypowiedziane przez sąsiada z piętra wyżej. Czuła, że nie powinna była tego słuchać i starała się wyrzucić z pamięci ten kawałek konwersacji, choć nie zapamiętała z niego nic. W głowie miała zupełną pustkę. Stan, którego nie cierpiała z całego serca.

Zebrała talerze ze stołu i wstawiła je do zmywarki. Spojrzała przelotem na Jurija. Na jego twarzy nie było widać żadnych emocji, był niemal jak Janne Ahonen.

Udawał. Aktorzył. Przybrał maskę obojętności i bardzo chciał wszystkim udowodnić, że jest silny sobie radzi.

Cierpiał. Wyniszczał się od środka z dziecinną wiarą, że ona tego nie widzi. A widziała to, ale z trudem powstrzymywała się od troski, której ewidentnie potrzebował. Jeden nieprzemyślany gest mógłby zniszczyć to, co zdążyli osiągnąć. Niełatwy kompromis, okupowany krzykami, trzaskaniem drzwiami, potłuczonym wazonem i pukaniem kijem od szczotki w ściany – sąsiedzi na początku mieli dość, ale z czasem się przyzwyczaili.

Wszyscy przywykli do nowej sytuacji, poza nimi, oczywiście. Wciąż żywili do siebie urazę.

             Czasem Lana zastanawiała się, czemu on tak bardzo ją nienawidzi i czemu ona tak bardzo złagodniała względem niego. Po tym, co nieraz słyszała od niego po swoim adresem, nie zasługiwał na to, co mu ofiarowywała.

Nie zasługiwał na te wszystkie drobne bezinteresowne gesty, na ciszę, którą – mimo wszystko - starała się mu zapewnić.

Lana była zbyt dobra i litościwa od samego początku. Względem wszystkich, nie tylko młodego Tepesa. Jeden jedyny raz postawiła się wszystkim i przez to teraz była, gdzie była i mieszkała, z kim mieszkała. Odgarnęła włosy, które opadły na jej czoło. Stanęła przy oknie z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach i przyglądała się zaspanemu miastu.

              Nie zauważyła, że Jurij przygląda się jej od dłuższego czasu. W myślach liczył godziny, odkąd nie odzywali się do siebie, i zaskoczeniem odkrył, że to już 17 godzin absolutnej ciszy. Faktem było to, że ostatnio znów się pokłócili, ale i tak ten wynik go zaskoczył.

Kiedyś Lana była rozgadaną, pyskatą i energiczną dziewczyną. Teraz, odkąd razem mieszkali, zauważył, że Zelijman ma stały, utarty plan dnia. Tego dnia akurat wszystko robiła z pewną dawką rozrzewnienia i melancholii, co z pewnością było odmiennością w jej automatycznym sposobie bycia.

              Po chwili znów przeszła obok niego bez najmniejszego cienia emocji. I, starym zwyczajem, zaczęła czesać swoje długie włosy. Potem patrzył, jak zaplata je w warkocza. Powoli, starannej niż zwykle. Dostrzegł w jej nerwowych ruchach dawkę agresji.

- Przy Zarze też byłaś taka nudna i powtarzalna? - zapytał nagle. Lana znieruchomiała, a jej palce zacisnęły się mocniej na szczotce do włosów, aż zbielały jej knykcie.

- Czy to coś złego? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, odwracając się powoli. - Nie, nie zawsze taka byłam. - dodała po chwili.

- Do tej pory nie potrafię zrozumieć jej decyzji... zawsze miała w sobie tyle ambicji... a wolała przyjaźnić się z odrzutkami społecznymi niż z kimś na jej poziomie. - stwierdził, a Lana podniosła się gwałtownie.

Wtedy zrozumiał, że popełnił duży błąd.

- Możesz mnie obrażać, ale nie masz prawa źle o niej mówić! Trafiła ci się najcudowniejsza z możliwych dziewczyn, a teraz mówisz, jakby Zara nic dla ciebie nie znaczyła. Jak możesz?! - krzyknęła rozpaczliwie i uciekła do swojego pokoju, zamykając drzwi trzaśnięciem.

Na sąsiadach przestało to już robić wrażenie, nie było dnia, w którym duet Zelijman&Tepes nie trzaskaliby drzwiami.

____________________________________________________________________________

No i mamy rozdział pierwszy. Jak się Wam podoba? Słoweńcy to bardzo miła odmiana dla mnie, bo już troszeczkę mam dość wałkowania historii o Polakach i Austriakach, ale Wasze oczywiście będę czytać.

Maciejkę też będę pisać, jakby co.

Wczoraj tak się cieszyłam ze skoku Jurija w pierwszej serii, że prawie się spóźniłam na dyskotekę XD .

Do napisania ;)

Trzymajcie się ;)