rozdział trzeci, czyli małe zmiany początkiem czegoś wielkiego

        Ostatni dni przed wyjazdem Jurija do Soczi upłynęły szybko, zdecydowanie za szybko. Choć Lana nigdy, przenigdy by się do tego nie przyznała, ale obecność młodego Tepesa dawała jej coś w rodzaju stabilizacji, której ostatnio bardzo potrzebowała. Oboje udawali, że zapomnieli o sytuacji sprzed kilku dni. Ich codzienność wróciła do normy, choć i tak nieco się zmieniła. Absolutną ciszę zapełniły krótkie rozmowy.
W pewnym sensie Lana odetchnęła z ulgą. Wolała wykłócać się o swoje racje z Tepesem niż milczeć, jej gadatliwa natura jej na to nie pozwalała.
- Deeell Reeey, chodź tu! - zawył.
Dziewczyna prychnęła, słysząc przezwisko, którego nie cierpiała.
- Co tam znowu wymyśliłeś? - zapytała, opierając się o framugę drzwi.
- Jak myślisz, to wszystko wystarczy? - wskazał na kilka - co ciekawe - starannie poukładanych stert ubrań.
- Powinno.... ja ci przypominam, że ty do Rosji lecisz po jakiś medal, a nie, żeby chodzić nie wiadomo z kim i gdzie. - zauważyła, wymownie na niego spoglądając.
- Naprawdę, blondyneczko? - zaśmiał się cynicznie.
Lana prychnęła.
- Piaskiem ci pod narty, Tepes. - powiedziała i wróciła do pracy, czyli do tłumaczenia tekstów.
 Skoczek mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i zaczął się pakować.

         Noc dla ich obojga była długa i bezsenna. Lana długo przewracała się z boku na bok, ale mimo późnej pory nie mogła zasnąć. W końcu usiadła, opierając się o zimną ścianę i podkuliła nogi. W nocnej ciszy słyszała, jak niespokojnie bije jej serce. Nie powinna się tak przejmować wyjazdem Tepesa do Soczi, on ciągle gdzieś wyjeżdżał i niezbyt często bywał w domu. Ale i tak nie mogła się uspokoić. Przymknęła oczy i ciężko oddychała, niemal jak astmatyczka.
 - Dlaczego nie śpisz? - zachrypnięty głos Jurija wyrwał ją z otępienia. Drygnęła, lekko przestraszona. Pojawił się jak zwykle, bezszelestnie.
- Nie mogę, po prostu. - szepnęła. Jurij podszedł bliżej. Usiadł na brzegu łóżka i uniósł delikatnie dłonią jej podbródek, tak, by popatrzeć jej w oczy.
- Lana, nie martw się, byłem już na kilku dużych imprezach. - powiedział łagodnie.
- Będziesz na siebie uważał? - zapytała niepewnie, a na twarzy skoczka pojawił się cień uśmiechu.
- Będę. - obiecał. - Idź spać.
Lana poczuła nieznaczną ulgę.
Wyszedł po chwili. Została sama, ale w zupełnie odmiennym humorze niż przed kilkoma minutami.

        - No i z czego się tak cieszysz? - zapytał rano, kiedy szykował się do wyjścia. Lana nawet nie popatrzyła na niego, żeby nie zacząć się śmiać.
- Prawie trzy tygodnie spokoju.... czujesz to? - zagadnęła. Przeciągnęła się jak nimfa, aż straciła na moment równowagę, ale Jurij tego nie zauważył. A może nie chciał?
- Nu, pagadi... - mruknął. - Jeszcze za mną zatęsknisz. - dodał już głośniej. Lana zakrztusiła się herbatą.
- Czy ty sobie za bardzo nie schlebiasz? - zapytała, wysoko unosząc brwi.
- Ja? Skąd. Sama zobaczysz. O, nawet w tej chwili widzę, że specjalnie przeciągasz tą rozmowę, żebym dłużej został. - stwierdził.
- Skąd te teorie spiskowe wysnułeś? - prychnęła.
- Bo ty jesteś jeszcze łatwą do przewidzenia małolatą, Lana. - powiedział, stając na przeciwko niej. - Nie patrz tak na mnie, taka jest prawda. - dodał, widząc zaskoczenie w oczach dziewczyny.
- Tak uważasz? - zapytała cicho.
- Trochę już o życiu wiesz, tego ci nie odmówię, ale... i tak jesteś jeszcze jak dziecko. Delikatna. - wyjaśnił. Lana pokiwała głową. - Daswidania, moja współlokatorko.
-  Daswidania, Jurij. - odpowiedziała nieśmiało się uśmiechając na pożegnanie.
Wziął torby, założył kurtkę i buty i wyszedł. Soczi czekało.
Zostawił ją, ale nie przyszło mu to tak łatwo, jak się spodziewał.
_______________________________________________________________________________
Króciutki, prawda?
Tepes w niedzielę załamał mnie całkowicie. Ale mam nadzieję, że będzie lepiej. Czekam na sobotę <3