rozdział dziesiąty, czyli grosz za myśli

      Nie dał rady.
W fińskim Lahti wszystkie granice wytrzymałości zostały przekroczone. Jurij czuł to i nic nie mógł z tym zrobić. Nie panował nad sobą. Nie myślał, jak odbiorą to inni. Trener, Robert, reszta zawodników. Sztab. Chyba nie myślał także wtedy, gdy w przypływie bezradnej wściekłości kazał Lanie, by wreszcie dała mu spokój. A chciała tylko pomóc. Otrząsnął się dopiero wtedy, gdy zobaczył, jak zaciska drobne dłonie w pięści i wybiega z pokoju, by nie zobaczył jej łez. Chyba zrozumiał, że znów ją skrzywdził.
A obiecywał co innego.
     Przez łzy nie widziała prawie nic. Dopiero, gdy zderzyła się z Robertem, poczuła, jak bardzo jest słaba. Przecież nie spała prawie całą noc. Chwycił ją w pasie, zanim osunęła się na kolana. Przeraził się. Autentycznie. Dusiła się. Dławiła się własnymi łzami, nie mogła złapać oddechu.
Nie miał pojęcia, co robić.
Zaprowadził ją do swojego pokoju, zrobił i przyniósł herbatę, dał jakieś leki na uspokojenie. Nie miał pojęcia, skąd się wzięły w jego torbie, ale w tamtej chwili to nie grało roli. Zwykle uważał, że one nie rozwiązują problemu, ale akurat w jej przypadku porzucił swoje dotychczasowe uprzedzenia. Musiał ją uspokoić. Chciał się dowiedzieć, co doprowadziło ją do takiego stanu.
W zasadzie, to nawet znał odpowiedź. Wolał tylko wiedzieć, dlaczego.
Po dłuższej chwili się uspokoiła. Już nie płakała, spuściła tylko niziutko głowę, jakby wstydziła się swojej gwałtownej reakcji.
- Znowu? - zapytał, a ona i tak wiedziała, co ma na myśli. Z trudem pokiwała głową.
Westchnął ciężko. Mógł się tego spodziewać.
- Zawiódł - mruknął na tyle głośno, by usłyszała. Było to ni stwierdzenie, ni zapytanie.
- Chyba nie powinnam tak mówić - powiedziała cicho.
Prychnął.
- Nie próbuj być kryształem, Lana. Nie będziesz nim, zrozum to. Kryształ jest twardy, a ty nie.
Spodziewał się buntu, jakiegoś zaprzeczenia z jej strony. Nie powiedziała nic. Nawet nie zareagowała. Zaskoczyła go tym jeszcze bardziej.
 - Nie mam szans, by być tak dobra, jak ona - szepnęła nagle.
Nie odpowiedział. Nie wiedział, co.

***

    Kiedy wróciła, było już dosyć późno, ale w pokoju wciąż tliło się słabe światło. Czekał na nią. Chyba powinna się ucieszyć. To by oznaczało, że jemu wciąż na niej zależy.

Spał. Wyglądał tak słodko i niewinnie, że zapomniała o całym żalu i smutku do niego. Usiadła na brzeżku łóżka i ostrożnie pogładziła palcami jego policzek. Lubiła tak robić. Rozluźniała powoli spięte mięśnie i zatraciła gdzieś całą koncentrację. 

Poczuła, jak jej drobną dłoń przykrywa swoją dużą. Serce podeszło jej do gardła, znów nie mogła oddychać. Całował delikatnie opuszki jej palców. Ten gest, tak czuły, a zadał jej tyle dziwnego, rozdzierającego bólu. Przymknęła oczy i po policzkach potoczyły pierwsze, małe łezki. Wytarł je drugą dłonią.
Już po chwili leżała obok niego, z niespokojnie bijącym sercem. To wszystko było bardzo dziwne.
Przez ten cały czas nie odezwał się do niej nawet słowem.
- Juri, zrób coś, nie chcę cię stracić - wyszeptała. Uniósł się na łokciach. Górował nad nią, był o wiele silniejszy od niej i przez chwilę poczuła się dziwnie, ale to był przecież Jurij, jego nie musiała się bać.
- Lannie - zaczął niepewnie, obawiając się jej reakcji. - Spróbuję.
_________________________________________________________________________
Przepraszam.
Chyba tylko tyle mogę na ten temat powiedzieć. Nie mogę, nie umiem, nie potrafię. A bardzo bym chciała.
Trzymajcie się.