epilog, czyli wszystkie odcienie szczęścia

       Lubiła ten stan. Czerwcowe popołudnie łagodnie otulało całe miasto, jakby cichsze, jakby spokojniejsze niż zwykle. Usiadła wygodniej na kanapie i położyła obok siebie paczkę ciastek. Chyba powinna trzymać się wyznaczonej diety, ale z okazji Mundialu odpuściła sobie nawet i te zasady. Jedak nie mogła spokojnie oglądać meczu, ciągle zerkała w stronę drzwi wejściowych z nadzieją, że już zobaczy w nich Jurija. Martwiła się o niego. Nie lubiła, kiedy wychodził na dłużej. Wolała go mieć przy sobie, niż gdzieś tam, na treningu, czy gdziekolwiek indziej.
Dopiero kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwiami, mogła się skupić na oglądaniu brazylijskiego widowiska. Nie słyszała, jak bezszelestnie do niej podszedł. Zakrył jej oczy dłoniami i zaśmiał się, kiedy wydała z siebie pomruk niezadowolenia. Lubi się z nią droczyć. Lubił patrzeć, jak próbuje być na niego zła, choć w oczach wciąż ma iskierki radości.
     Kochał ją. Długo zwlekał, nie mówił jej tego zbyt często. To były dla niego słowa wyjątkowo ważne, których używał rozważnie. Nie bez powodu, ale ona na to zasługiwała. Kochał ją taką, jaka była w tej chwili, kochał ją zaspaną, albo słaniającą się na nogach podczas sesji, kiedy mówiła, że sobie nie radzi. Była tak bardzo jego. 
- Nie wiedziałem, że lubisz oglądać mecze - powiedział, siadając tuż obok niej. Uśmiechnęła się zawadiacko i zerknęła na niego przelotem.
Przyciągnął ją do siebie i przytulił. Pachniała jakąś mieszanką letnich, świeżych perfum. Musnął ustami jej czoło.
- Rozpraszasz mnie - mruknęła. Uśmiechnął się i poluzował uścisk, żeby mogła się wygodniej położyć. Westchnęła cichutko, co zwróciło jego uwagę. Splótł ich palce.
- Jestem bardzo szczęśliwa, wiesz? - szepnęła. Całą jej uwagę skradł teraz Słoweniec i nie potrafiła się skupić na meczu. - Nie myślałam, że kiedykolwiek tak będzie...
- Tym bardziej ze mną - dokończył, pewny tego, co chciała powiedzieć. Pokiwała nieśmiało głową. Szczerze mówiąc, sam się tego nie spodziewał. Jednak w tym przypadku miłość pokazała swoje przewrotne oblicze. Teraz nie umiał bez niej żyć.
    Utkwiła wzrok w pierścionku z brylantem na swoim palcu serdecznym. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, że Jurij się jej oświadczy. Mogli uznać ich decyzję za pochopną, szybką. Nieprzemyślaną, ale ich to nie obchodziło. Tylko oni mogli wiedzieć, czemu tak zdecydowali. I tak wiedziała, że Jurij długo nad tym myślał i zastanawiał się. I znała tą obawę, że nie chce zwlekać. Nie chciał popełnić poprzedniego błędu, gdzie chyba zbyt długo czekał.
Zgodziła się na ślub w styczniu. Myślał o trochę wcześniejszej dacie, ale woleli ostatecznie poczekać do nowego roku, aż minie rok od odejścia Zary. Na razie nie myślała o tym wydarzeniu, chciała się skupić na chwili obecnej, na tym, co teraz miała. A miała w zasadzie wszystko.
     Ucałował ostrożnie małą bliznę na obojczyku Lany, kolejne znamię szalonego dzieciństwa. Czuł się szczęśliwy i wolny. Wolny codziennym zniewoleniem jej uśmiechu i dotyku, zwykłą obecnością. To była dla niego prawdziwą wolnością. Ona. Nieporadna istota, która dzięki niemu rozkwitła.
    Miłość nie zawsze jest zgodna z obyczajami, nie zawsze się godzi z tym, co utarte. Bywa zaskakująca, zmienia poglądy, daje nadzieję.
I z nimi też tak było.
____________________________________________________________

KONIEC

Nie wiem, czy nie za szybko. Nie wiem, jak ja się z nimi rozstanę. Przez te trzy miesiące tak bardzo się z nimi zżyłam, i z Wami oczywiście też. Chcę Wam bardzo podziękować, że byłyście ze mną przez ten cały czas, choć nie zawsze było dobrze. Włożyłam w tą historię dużo emocji i naprawdę, ciężko mi ich zostawić.

Jeszcze raz dziękuję za każdy komentarz, za tyle odwiedzin. To był zupełnie spontaniczny pomysł, w którym wytrwałam i to też Wasza zasługa. Jesteście wspaniałe.

 A teraz znikam. Muszę trochę odpocząć i skupić się na szkole.

Trzymajcie się ;)
I mam małą prośbę - każdy, kto to przeczytał, niech zostawi po sobie komentarz. Chcę zobaczyć, ile Was tu było.